Allert over zijn zoon Lennart.
Lennart
Bruine ogen, net als ik. Het gezicht op dezelfde manier vormgegeven, en het zelfde temperament. Op Facebook werd een oude foto van mijn klas van de kleuterschool gezet. De gelijkenis tussen ons beiden is treffend. Geen DNA test voor mij. Het enige verschil is dat mijn haar donkerbruin is in plaats van het blonde haar van Lennart. Mijn eigen jeugd is niet over rozen gegaan. Een getroebleerde geschiedenis van mijn ouders die zijn donkere schaduw over ons gezin wierp. Het was voor mij altijd erg moeilijk om te denken aan vroeger en thuis, en het mooie te kunnen zien en voelen. Vaker overheersten de vervelende herinneringen. De ruis die er was om je onvoorwaardelijk geliefd te voelen. Door Lennart heb ik dit weer terug gevonden. Voor mijn ouders was het alsof de geschiedenis zich herhaalde, omdat hij zo veel op mij lijkt. Ik zag de manier waarop ze naar hem keken en begrepen, een manier die ik bij anderen niet waarnam. Maar ik zag vooral de onvoorwaardelijke liefde die ze voor hem voelden en het levensplezier dat hij hen bracht. Als volwassen geworden persoon zag ik de liefde en zorg die er ook voor mij was geweest, maar die voor mij niet meer aan de oppervlakte lag. Lennart is een en al leven. Soms druk, enthousiast, gevoelig, blij en soms boos. Wanneer Lennart blij is dan is hij ook echt blij. Bij hem geen halve emoties. Hij is zeker niet iemand van twaalf in één dozijn. Voordat hij vier was geworden, wist ik al dat het in de toekomst een probleem kon worden op school. Het huidige onderwijs houdt niet van drukke enthousiaste jongens. Nadat Lennart vier maanden op de basisschool zat, kwamen de leerkrachten, met steun van de directie, vragen om toestemming voor een observatie met camera’s. Dit kwam voor mij toch onverwacht. Het vroegtijdig problematiseren van een jongetje van vier, brengt een enorm verzet in mij naar boven. Misschien dat mijn eigen jeugd hier veel mee te maken heeft. Vooral een groot gevoel van onrecht. Binnen ons gezin accepteren we hem zoals hij is, voor ons hoeft hij geen millimeter te veranderen. Aan kinderen moet tegenwoordig gesleuteld worden, zodat ze binnen het school systeem passen. Het school systeem zou zich echter aan kinderen moeten aanpassen. Toen wij daarom niet meegingen in het observatie en diagnose traject, presteerde de school het om het eerste rapport van Lennart, zestien minnen toe te delen. Voor de rest zat er geen enkele plus bij. Dat je in staat bent om in een jongetje van vier niets positief te zien, geeft voor mij aan dat er iets behoorlijk mis is met het onderwijs. We zijn inmiddels bijna twee jaar verder en zijn we van school gewisseld, wat positief heeft uitgepakt voor Lennart. Aan ons de taak om hem te hoeden en te laten ontplooien. Want hij is speciaal en heeft talenten. Ik zal voor hem blijven waken en proberen het beste te doen. Ik pretendeer niet dat ik de wijsheid in pacht heb, maar de afslag die de maatschappij en onderwijs nu aan het nemen is, ten aanzien van kinderen die buiten het gemiddelde vallen, voelt fundamenteel verkeerd. En daar verzet ik mij tegen. Niet voor mij zelf, maar voor mijn zoon. Dat hij mag zijn.