Mijn zoon Julian is geboren in 2011, inmiddels is hij 7 jaar. Een heerlijk, ondernemend, druk en soms dwars jongetje. Julian heeft vanaf baby een prima ontwikkeling doorlopen.
In groep 1 viel hij wat meer op dan de gemiddelde kleuter; hij had moeite zich te concentreren op zijn werk en rondde daardoor zijn taakjes niet of onvoldoende af. In groep 2 belemmerde zijn slechte concentratie hem om daadwerkelijk tot leren te komen. Er kwamen meer verplichte taakjes en de beginnende geletterdheid bleef achter. Ondanks dat wij hem als ouders thuis iedere avond voorlazen en met boeken in de weer waren, was zijn interesse voor de letters er nog niet. De juf sprak haar zorg uit of hij het aanbod op school wel voldoende kon volgen. Hij ‘leek het niet te pakken’ wat hem aangeboden werd.
Na diverse interventies hebben wij eind groep 2 toch een onderzoek aangevraagd bij een onderzoeksbureau. We vroegen ons namelijk af of hij in groep 3 tot leren zou gaan komen en wat we van hem mogen vragen in groep 3. Tijdens het onderzoek werd Julian getest op zijn intelligentie en daarnaast werd gekeken of er sprake was van een gedragsstoornis.
Voorafgaand aan het onderzoek kregen wij van het onderzoeksbureau vragenlijsten toegestuurd. Een vragenlijst voor ons als ouders en een vragenlijst voor de leerkracht. De uitslag van het onderzoek volgde in september. Julian was toen net gestart in groep 3. Julian voldeed aan voldoende criteria uit de DSM-5 en de diagnose ADHD werd gesteld. Het z.g.n. gecombineerde type. ‘De symptomen leiden bij Julian momenteel tot duidelijke beperkingen in zijn functioneren. Actuele ernst: ernstig.’
In het verslag van het onderzoeksbureau worden maar liefst 31 adviezen voor ouders en leerkracht gegeven en daarnaast een advies om medicatie op te gaan starten.
Dat is nogal wat om als ouder te lezen over je kind…. Nadat we het verslag meerdere keren hadden gelezen, hebben we dit met school gedeeld. Er volgde een gesprek met de leerkracht, de IB’er, de orthopedagoog en ons als ouders. Tijdens dit gesprek is het verslag besproken en hebben we de afspraak gemaakt de medicatie, Ritalin, op te starten.
Met een steen in mijn maag ben ik met Julian naar de huisarts gegaan om hem te laten wegen en zijn bloeddruk te laten meten. De huisarts stelt dan op basis van zijn lengte en gewicht de juiste dosis Ritalin vast. Ik vroeg mijn huisarts nog om haar mening t.o.v. medicatie. Stiekem hoopte ik dat zij het zou afraden. Mijn huisarts stelde zich helaas neutraal op en gaf geen duidelijke mening over het wel of niet opstarten van medicatie. Ik kon bij de apotheek naast de praktijk direct het doosje Ritalin gaan ophalen.
Het weekend voordat we zouden starten met de medicatie kon ik alleen nog maar huilen. Ik zag er zo tegenop mijn zoon een pilletje toe te dienen met allerlei nare bijwerkingen. Julian was echt nog te jong om te snappen wat er met zijn lijfje, zijn emoties, zijn slaap, zijn eetlust zou gebeuren. Het idee dat ik hem een pilletje zou gaan geven zodat hij beter in onze huidige maatschappij en schoolsysteem past stond me zo tegen. Ik zou mijn eigen kind het signaal geven: ‘jij bent niet goed zoals je bent, we gaan je veranderen zodat het op school en thuis wel goed gaat’. Uiteindelijk heb ik de avond voor zijn eerste medicatie school een mail gestuurd waarin ik heb geschreven dat wij als ouders afzagen van het toedienen van medicatie. Een dag later heb ik het doosje Ritalin weer opgelucht teruggebracht naar de apotheek.
Ik ben zelf leerkracht in het basisonderwijs en stond destijds voor groep 3. In dat jaar krijg je als leerkracht met enige regelmaat te maken met soortgelijke onderzoeken als dat van Julian. Deze onderzoeken worden gevolgd door een gesprek met een tafel vol deskundigen zoals ook wij dat hebben ondergaan bij Julian. Vervolgens wordt de medicatie opgestart en heb ik als leerkracht een ‘medicijnwekker’ op mijn telefoon ingesteld staan, zodat ik om 12.00 uur de kinderen bij me kan roepen die een pilletje moeten innemen. Met de ouders van deze kinderen onderhield ik korte lijntjes en ik gaf ze een wekelijkse terugkoppeling over eventuele veranderingen/opvallendheden die ik waarnam bij hun kind. Als leerkracht mag ik geen advies geven om een kind wel of geen medicatie toe te dienen en heb ik het besluit van ouders te respecteren als zij ervoor kiezen om medicatie op te starten. Ik vind het moeilijk uitspraken te horen als ‘de grenzen van zorg zijn bereikt’. Ik denk dan: doen wij als school echt deze uitspraken? Ik ben van mening dat we daarmee een verkeerd signaal afgeven; alsof medicatie de oplossing is… Helaas kan ik dit niet doorbreken. Ik kan met de kennis die ik vandaag de dag heb wel mijn collega’s voorzien van de juiste informatie.
De school van Julian heeft onze keus om geen medicatie op te starten nooit veroordeeld. Ik heb nooit enige druk ervaren vanuit school om Julian Ritalin toe te dienen. Dat waardeer ik enorm. De school staat open voor andere vormen van aanpak en laat mij als ouder meedenken hoe we gezamenlijk tot een plan van aanpak kunnen komen. Samen met de IB’er heb ik een ‘goed-gedrag-plan’ voor Julian voor in de klas opgesteld. Thuis gingen we hier ook mee aan de slag en dat hielp. Ik ben heel veel gaan lezen over ADHD en lid geworden van Balans, een oudervereniging die de positie van kinderen en jongeren met ontwikkelingsproblemen bij leren en/of gedrag versterkt.
Ik had behoefte aan concrete adviezen die we als ouders direct zouden kunnen toepassen. Het ‘goed-gedrag-plan’ is een beloningssysteem dat voor Julian en voor ons als ouders goed werkt. Je beloont enkel het positieve gedrag. Ik ben gaan zoeken naar een oudertraining om nog meer tips en adviezen te krijgen. Deze vond ik via het centrum jeugd en gezin. We hebben 6 ouderbijeenkomsten gevolgd. In deze groep zaten ouders van wie de kinderen allemaal medicatie gebruiken. Dat veroordeel ik niet maar ik voelde daardoor geen aansluiting. Het theoretische deel over ADHD ging voornamelijk over ‘de aangeboren afwijking in de hersenen en het tekort aan dopamine’.
Ten tijde van deze oudercursus was ik het boek van Laura Batstra aan het lezen: ADHD; macht en misverstanden. Dit boek was voor mij een verademing! Eindelijk las ik over een andere aanpak van ADHD-problematiek. Investeer in het gedrag van het kind en investeer in de omgeving: de ouders, de school. Via dit boek kwam ik op de site van ‘druk&dwars’ terecht. Wat werd ik hier enthousiast van! Tegelijkertijd ging ik ontzettend twijfelen aan alle informatie die ik tot dan toe tot me had genomen over ADHD. Wat gek dat je als ouder zoveel onjuiste informatie krijgt voorgeschoteld als je zoekende bent en je kind wilt helpen. Wat gek dat je al gauw bij de ‘oplossing’ medicatie uitkomt en dat daarmee alles opgelost zou zijn. Onvoorstelbaar dat de farmaceutische industrie onderzoeken van wetenschappers subsidieert en daarmee de markt van de medicatie bespeelt.
Ik ben alles gaan lezen wat Laura Batstra had gepubliceerd en de site van Druk & Dwars helemaal gaan doorspitten. Ik las over de oudertraining die Laura had geschreven en zou daar heel graag aan willen deelnemen. Helaas was deze enkel in de provincie Groningen te volgen en dat is niet praktisch als je zelf in Noord-Brabant woont. Toen ik las dat er trainingen werden gegeven om mensen op te leiden de oudercursus te geven, heb ik Laura gemaild. Ik heb haar mijn verhaal kort uitgelegd en gevraagd of ik deel mocht nemen aan deze trainingsdag. Ik zou de oudercursus niet daadwerkelijk zelf kunnen gaan geven maar ik zou er zeker veel van opsteken en als ouder zelf thuis kunnen gaan toepassen. Laura beantwoordde mijn mail positief en bracht mij in contact met het team van Druk & Dwars. Ik mocht op 15 januari deelnemen aan de trainingsdag!
Ik ben afgereisd naar Groningen en heb daar een zeer interessante en inspirerende dag mogen volgen. Vanwege de reisafstand van mijn provincie naar Groningen kan ik de cursus niet zelf gaan geven maar wel thuis toepassen. Het project ‘klassenfeestjes’ heeft mij geïnspireerd om het komende schooljaar een klassenfeest voor mijn zoon te organiseren. Hoe mooi is het om alle kinderen van de klas uit te nodigen en de ouders de boodschap mee te geven dat iedereen erbij hoort. Julian ervaart al jaren dat hij niet wordt uitgenodigd op feestjes en dat hij niet kan gaan spelen bij andere kinderen. Pijnlijk, maar hij staat gelukkig sterk in zijn schoenen. Zijn vrolijkheid, enthousiasme en humor zorgen ervoor dat hij er wel komt.
Inmiddels zit Julian in groep 4. Zijn concentratie blijft zwak en cognitief heeft hij het hard te halen. Waarschijnlijk gaat hij doubleren. De school geeft hem de ruimte om te zijn wie hij is en staat altijd open voor gesprek. Julian gaat graag naar school en dat vind ik de belangrijkste graadmeter. De lijntjes met druk&dwars houd ik kort. Zodra het onderzoek naar het effect van de ouderbegeleiding is afgerond, hoop ik dat de oudertrainingen verspreid kunnen gaan worden door het land. Ik gun andere ouders ook deze zinvolle training die kan helpen de negatieve spiraal te doorbreken en hun kind en henzelf kan helpen. Daarnaast vind ik het belangrijk dat ouders en leerkrachten juiste voorlichting krijgen over ADHD. Ik draag daar graag mijn steentje aan bij.
Ik ben onlangs gevraagd om aan te sluiten bij de themawerkgroep ‘niet-medicamenteuze hulp’ van de academische werkplaats ADHD en druk gedrag. Ik zie uit naar mijn eerste bijeenkomst in juni.
Ankie Schevers
