Pushpaniek

Een persoonlijk verhaal van Richard Jonkers

De zoon van Richard Jonkers ging van het reguliere onderwijs naar het Speciaal Onderwijs, en vervolgens naar het Speciaal Basis Onderwijs. Achteraf is het de vraag of deze lastige leergang de jongen niet bespaard had kunnen worden als de reguliere basisschool zich wat terughoudender had opgesteld.

Onze zoon heeft vlak voor de herfstvakantie in 2019 op ons verzoek een overstap gemaakt van het SO naar het SBO onderwijs omdat wij vonden dat Speciaal Onderwijs niet meer passend was. Overplaatsen naar regulier werd afgewezen en we hadden de keuze: gaan we voor prestaties (en waarschijnlijk een ongelukkige zoon) of kiezen we voor het SBO en een lagere uitstroom naar het VO? Wij hebben voor het geluk van onze zoon gekozen, en dat bleek voor de nieuwe SBO school ook het meest belangrijk.

Tijdens het eerste gesprek met de nieuwe juf en de ib-er was het al meteen raak. Voor het eerst in ons leven kregen we te horen dat wij een hele leuke zoon hadden, er werd gekeken naar hem als persoon. Wij zaten met een grote brok in onze keel. Dit was alles wat we hadden gehoopt maar toch was het lastig om ons hierop aan te passen omdat wij – door eerdere negatieve ervaringen met scholen – helemaal verkrampt naar school waren gegaan voor dit gesprek. Al met al was het best een prettig gesprek en we kregen ook te horen dat de IB-er voorlopig aanwezig zou zijn bij de gesprekken en hoe wij dat vonden. Ik stond kennelijk een beetje bekend als een papa die niet zomaar overal mee akkoord gaat en die vaak door vraagt. Wij hebben aangegeven dat de aanwezigheid van de IBer voor ons geen enkel probleem was en dat met ons in principe  alles bespreekbaar is. We zijn alleen wel gesteld op een goede onderbouwing van de manier waarop wij en onze zoon benaderd worden.

Onze zoon deed het erg goed op de nieuwe SBO school maar de juf merkte dat hij vies keek als hij extra verdiepingen kreeg aangeboden. We hebben toen verteld dat onze zoon voor hij naar het SO moest op een reguliere basisschool zat en dat hij daar ook extra verdieping kreeg aangeboden maar dat hij deze niet wilde maken omdat hij dat als straf ervaarde. De afspraak op die school was namelijk dat leerlingen eerst hun gewone werk moesten maken en daarna tijd kregen om andere dingen te doen, zoals spelletjes of buiten spelen. Dit gold om de een of andere reden echter niet voor onze zoon, die moest na 10 a 15 minuten ander werk gaan doen. Hij mocht daar geen vragen over stellen en werd er bozer en bozer over. Destijds kon hij dat niet verwoorden, nu hij wat ouder is wel. Vanwege de boosheid die hij nog niet onder woorden kon brengen, ging onze zoon het gedrag vertonen wat ze ook wel ADHD gedrag noemen.

De juf en IBer schrokken erg van wat ze hoorden over deze gang van zaken op de reguliere school. Het is in hun ogen namelijk NIET de bedoeling om extra lesstof op deze manier aan te bieden. Na onze uitleg waren ze extra alert om onze zoon heel vriendelijk en niet in vrije momenten extra verdieping te geven. Mede hierdoor ging het erg goed met hem in groep 6. Onze zoon ontspande, kreeg vrienden, en ging voor het eerst in lange tijd met veel plezier naar school.

Aan het eind van dat schooljaar kregen we een verzoek om onze zoon te laten onderzoeken op onder andere zijn intelligentie. Wij hadden hier wel wat vragen over en het was voor ons een verademing dat we dit soort zaken openlijk met elkaar konden bespreken zonder dwang en drang van de school. Op zich zijn wij helemaal niet tegen onderzoeken maar er moet wel een valide reden zijn Als het niet echt nodig is doen we het liever niet. Want wat gaan bepaalde uitslagen betekenen voor het verloop van de schoolcarrière van onze zoon? Hoe zal hij zelf omgaan met de uitslag? Hoe gaan toekomstige leraren/scholen om met deze informatie? Zomaar wat getalletjes kunnen enorme gevolgen hebben en wij denken daar niet lichtzinnig over. In overleg besloten school en wij dat ze eerst eens zouden kijken wat ze konden bereiken met gewoon proberen of onze zoon bepaalde stof aan kan en hem aanmoedigen.

Kort daarop hebben we nog eens een gesprek gehad en daar haalde de IB-er heel netjes en voorzichtig mijn woorden aan dat alles besproken mocht worden en dit beaamde ik. Ze vertelde ons dat onze zoon nogal snel afgeleid was en wat wij daarvan vonden. Ik vond daar het volgende van. Een waarnemer, de juf, kijkt naar mijn zoon als er een potlood op de grond valt. Om de een of andere reden is het niet goed als mijn zoon kijkt maar het is wel goed als de juf kijkt, ook zij is afgeleid. De IBer en de juf beaamden dit en dat vond ik erg opmerkelijk en eerlijk. In letterlijk ieder ander gesprek op de voorgaande scholen kreeg ik niet de ruimte om mijn visie te geven en dan werden de gesprekken onaangenaam. Ik ging verder en vroeg naar hoeveel vallende potloden mijn zoon mag kijken voordat dat een probleem is. En wat deed hij eigenlijk nadat het potlood op de grond was gevallen? De juf vertelde dat onze zoon daarna gewoon weer aan het werk ging, soms na een korte aansporing. Omdat zijn cijfers ook goed waren vroeg ik welk probleem er dan eigenlijk was dat opgelost moet worden. We concludeerden met elkaar dat er eigenlijk geen probleem is.

Een paar weken later kregen we te horen dat onze zoon van groep 6 meteen mocht doorstromen naar groep 8, ik zie hem dit nog trots aan zijn oma en opa vertellen. Het is opmerkelijk te noemen dat onze zoon 1,5 jaar geleden een cito niveau had wat bij half groep 5 paste en dat hij nu op M8 zit. Hij heeft dus tijdens de Corona periode op een SBO school 3,5 jaar aan lesstof weggewerkt en een klas overgeslagen terwijl deze school daar helemaal niet op is ingesteld! 

Recent stelde de juf dat onze zoon er waarschijnlijk heel anders voor had gestaan als hij op een andere reguliere school was begonnen. Hij had dan mogelijk op een hoger niveau uit kunnen stromen. Wij zijn echter al lang blij met wat hij nu bereikt heeft. De wens van onze zoon gaat in vervulling, want hij gaat binnenkort naar de tech-MAVO waar hij zo graag naar toe wilde. Hij zal het daar vast geweldig gaan doen en als blijkt dat hij meer kan dan zullen we dat met hem bespreken. Hij mag, maar het hoeft zeker niet, want er is meer dan alleen maar het leven als volwassenen. Nu moeten er ook leuke dingen gebeuren.

Achteraf vragen wij ons wel af wat onze zoon bespaard had kunnen worden als de reguliere basisschool waar hij zijn schoolcarrière begon ook wat meer zo’n instelling had gehad. Hij was vele malen beter af geweest als ze hem nooit gedwongen hadden om de extra verdieping te maken.

Het verhaal van Julian

Mijn zoon Julian is geboren in 2011, inmiddels is hij 7 jaar. Een heerlijk, ondernemend, druk en soms dwars jongetje. Julian heeft vanaf baby een prima ontwikkeling doorlopen.

In groep 1 viel hij wat meer op dan de gemiddelde kleuter; hij had moeite zich te concentreren op zijn werk en rondde daardoor zijn taakjes niet of onvoldoende af. In groep 2 belemmerde zijn slechte concentratie hem om daadwerkelijk tot leren te komen. Er kwamen meer verplichte taakjes en de beginnende geletterdheid bleef achter. Ondanks dat wij hem als ouders thuis iedere avond voorlazen en met boeken in de weer waren, was zijn interesse voor de letters er nog niet. De juf sprak haar zorg uit of hij het aanbod op school wel voldoende kon volgen. Hij ‘leek het niet te pakken’ wat hem aangeboden werd.

Na diverse interventies hebben wij eind groep 2 toch een onderzoek aangevraagd bij een onderzoeksbureau. We vroegen ons namelijk af of hij in groep 3 tot leren zou gaan komen en wat we van hem mogen vragen in groep 3. Tijdens het onderzoek werd Julian getest op zijn intelligentie en daarnaast werd gekeken of er sprake was van een gedragsstoornis.

Voorafgaand aan het onderzoek kregen wij van het onderzoeksbureau vragenlijsten toegestuurd. Een vragenlijst voor ons als ouders en een vragenlijst voor de leerkracht. De uitslag van het onderzoek volgde in september. Julian was toen net gestart in groep 3. Julian voldeed aan voldoende criteria uit de DSM-5 en de diagnose ADHD werd gesteld. Het z.g.n. gecombineerde type. ‘De symptomen leiden bij Julian momenteel tot duidelijke beperkingen in zijn functioneren. Actuele ernst: ernstig.’

In het verslag van het onderzoeksbureau worden maar liefst 31 adviezen voor ouders en leerkracht gegeven en daarnaast een advies om medicatie op te gaan starten.

Dat is nogal wat om als ouder te lezen over je kind…. Nadat we het verslag meerdere keren hadden gelezen, hebben we dit met school gedeeld. Er volgde een gesprek met de leerkracht, de IB’er, de orthopedagoog en ons als ouders. Tijdens dit gesprek is het verslag besproken en hebben we de afspraak gemaakt de medicatie, Ritalin, op te starten.

Met een steen in mijn maag ben ik met Julian naar de huisarts gegaan om hem te laten wegen en zijn bloeddruk te laten meten. De huisarts stelt dan op basis van zijn lengte en gewicht de juiste dosis Ritalin vast. Ik vroeg mijn huisarts nog om haar mening t.o.v. medicatie. Stiekem hoopte ik dat zij het zou afraden. Mijn huisarts stelde zich helaas neutraal op en gaf geen duidelijke mening over het wel of niet opstarten van medicatie. Ik kon bij de apotheek naast de praktijk direct het doosje Ritalin gaan ophalen.

Het weekend voordat we zouden starten met de medicatie kon ik alleen nog maar huilen. Ik zag er zo tegenop mijn zoon een pilletje toe te dienen met allerlei nare bijwerkingen. Julian was echt nog te jong om te snappen wat er met zijn lijfje, zijn emoties, zijn slaap, zijn eetlust zou gebeuren. Het idee dat ik hem een pilletje zou gaan geven zodat hij beter in onze huidige maatschappij en schoolsysteem past stond me zo tegen. Ik zou mijn eigen kind het signaal geven: ‘jij bent niet goed zoals je bent, we gaan je veranderen zodat het op school en thuis wel goed gaat’. Uiteindelijk heb ik de avond voor zijn eerste medicatie school een mail gestuurd waarin ik heb geschreven dat wij als ouders afzagen van het toedienen van medicatie. Een dag later heb ik het doosje Ritalin weer opgelucht teruggebracht naar de apotheek.

Ik ben zelf leerkracht in het basisonderwijs en stond destijds voor groep 3. In dat jaar krijg je als leerkracht met enige regelmaat te maken met soortgelijke onderzoeken als dat van Julian. Deze onderzoeken worden gevolgd door een gesprek met een tafel vol deskundigen zoals ook wij dat hebben ondergaan bij Julian. Vervolgens wordt de medicatie opgestart en heb ik als leerkracht een ‘medicijnwekker’ op mijn telefoon ingesteld staan, zodat ik om 12.00 uur de kinderen bij me kan roepen die een pilletje moeten innemen. Met de ouders van deze kinderen onderhield ik korte lijntjes en ik gaf ze een wekelijkse terugkoppeling over eventuele veranderingen/opvallendheden die ik waarnam bij hun kind. Als leerkracht mag ik geen advies geven om een kind wel of geen medicatie toe te dienen en heb ik het besluit van ouders te respecteren als zij ervoor kiezen om medicatie op te starten. Ik vind het moeilijk uitspraken te horen als ‘de grenzen van zorg zijn bereikt’. Ik denk dan: doen wij als school echt deze uitspraken? Ik ben van mening dat we daarmee een verkeerd signaal afgeven; alsof medicatie de oplossing is… Helaas kan ik dit niet doorbreken. Ik kan met de kennis die ik vandaag de dag heb wel mijn collega’s voorzien van de juiste informatie.

De school van Julian heeft onze keus om geen medicatie op te starten nooit veroordeeld. Ik heb nooit enige druk ervaren vanuit school om Julian Ritalin toe te dienen. Dat waardeer ik enorm. De school staat open voor andere vormen van aanpak en laat mij als ouder meedenken hoe we gezamenlijk tot een plan van aanpak kunnen komen. Samen met de IB’er heb ik een ‘goed-gedrag-plan’ voor Julian voor in de klas opgesteld. Thuis gingen we hier ook mee aan de slag en dat hielp. Ik ben heel veel gaan lezen over ADHD en lid geworden van Balans, een oudervereniging die de positie van kinderen en jongeren met ontwikkelingsproblemen bij leren en/of gedrag versterkt.

Ik had behoefte aan concrete adviezen die we als ouders direct zouden kunnen toepassen. Het ‘goed-gedrag-plan’ is een beloningssysteem dat voor Julian en voor ons als ouders goed werkt. Je beloont enkel het positieve gedrag. Ik ben gaan zoeken naar een oudertraining om nog meer tips en adviezen te krijgen. Deze vond ik via het centrum jeugd en gezin. We hebben 6 ouderbijeenkomsten gevolgd. In deze groep zaten ouders van wie de kinderen allemaal medicatie gebruiken. Dat veroordeel ik niet maar ik voelde daardoor geen aansluiting. Het theoretische deel over ADHD ging voornamelijk over ‘de aangeboren afwijking in de hersenen en het tekort aan dopamine’.

Ten tijde van deze oudercursus was ik het boek van Laura Batstra aan het lezen: ADHD; macht en misverstanden. Dit boek was voor mij een verademing!  Eindelijk las ik over een andere aanpak van ADHD-problematiek. Investeer in het gedrag van het kind en investeer in de omgeving: de ouders, de school. Via dit boek kwam ik op de site van ‘druk&dwars’ terecht. Wat werd ik hier enthousiast van! Tegelijkertijd ging ik ontzettend twijfelen aan alle informatie die ik tot dan toe tot me had genomen over ADHD. Wat gek dat je als ouder zoveel onjuiste informatie krijgt voorgeschoteld als je zoekende bent en je kind wilt helpen. Wat gek dat je al gauw bij de ‘oplossing’ medicatie uitkomt en dat daarmee alles opgelost zou zijn. Onvoorstelbaar dat de farmaceutische industrie onderzoeken van wetenschappers subsidieert en daarmee de markt van de medicatie bespeelt.

Ik ben alles gaan lezen wat Laura Batstra had gepubliceerd en de site van Druk & Dwars helemaal gaan doorspitten. Ik las over de oudertraining die Laura had geschreven en zou daar heel graag aan willen deelnemen. Helaas was deze enkel in de provincie Groningen te volgen en dat is niet praktisch als je zelf in Noord-Brabant woont. Toen ik las dat er trainingen werden gegeven om mensen op te leiden de oudercursus te geven, heb ik Laura gemaild. Ik heb haar mijn verhaal kort uitgelegd en gevraagd of ik deel mocht nemen aan deze trainingsdag. Ik zou de oudercursus niet daadwerkelijk zelf kunnen gaan geven maar ik zou er zeker veel van opsteken en als ouder zelf thuis kunnen gaan toepassen. Laura beantwoordde mijn mail positief en bracht mij in contact met het team van Druk & Dwars. Ik mocht op 15 januari deelnemen aan de trainingsdag!

Ik ben afgereisd naar Groningen en heb daar een zeer interessante en inspirerende dag mogen volgen. Vanwege de reisafstand van mijn provincie naar Groningen kan ik de cursus niet zelf gaan geven maar wel thuis toepassen. Het project ‘klassenfeestjes’ heeft mij geïnspireerd om het komende schooljaar een klassenfeest voor mijn zoon te organiseren. Hoe mooi is het om alle kinderen van de klas uit te nodigen en de ouders de boodschap mee te geven dat iedereen erbij hoort. Julian ervaart al jaren dat hij niet wordt uitgenodigd op feestjes en dat hij niet kan gaan spelen bij andere kinderen. Pijnlijk, maar hij staat gelukkig sterk in zijn schoenen. Zijn vrolijkheid, enthousiasme en humor zorgen ervoor dat hij er wel komt.

Inmiddels zit Julian in groep 4. Zijn concentratie blijft zwak en cognitief heeft hij het hard te halen. Waarschijnlijk gaat hij doubleren. De school geeft hem de ruimte om te zijn wie hij is en staat altijd open voor gesprek. Julian gaat graag naar school en dat vind ik de belangrijkste graadmeter. De lijntjes met druk&dwars houd ik kort. Zodra het onderzoek naar het effect van de ouderbegeleiding is afgerond, hoop ik dat de oudertrainingen verspreid kunnen gaan worden door het land. Ik gun andere ouders ook deze zinvolle training die kan helpen de negatieve spiraal te doorbreken en hun kind en henzelf kan helpen. Daarnaast vind ik het belangrijk dat ouders en leerkrachten juiste voorlichting krijgen over ADHD. Ik draag daar graag mijn steentje aan bij.

Ik ben onlangs gevraagd om aan te sluiten bij de themawerkgroep ‘niet-medicamenteuze hulp’ van de academische werkplaats ADHD en druk gedrag. Ik zie uit naar mijn eerste bijeenkomst in juni.

Ankie Schevers

Ervaringsverhaal van Nellie met de ouderbegeleiding

Bijna 8 jaar geleden kreeg ik een relatie met mijn huidige partner, hij had al twee prachtige kinderen; een zoon en een dochter. Ik ben dus nu al bijna 8 jaar met heel veel trots en liefde hun bonus mama, maar de kinderen en zelfs hun moeder, zien mij ook als hun mama.

Ongeveer 4 à 5 jaar geleden zijn wij terecht gekomen bij Druk & Dwars, mede op advies van de moeder van de kinderen. Zij had zelf ook Druk & Dwars gevolgd en zij vertelde hoe goed het haar had geholpen. Dat wilden wij ook gaan doen voor de kinderen en onszelf! We hebben ons toen aangemeld. Eerst dachten we dat we dit alleen deden voor onze zoon, maar uiteindelijk beseften we ook dat het niet alleen voor onze zoon goed was, maar ook voor onze dochter en onszelf.

Voor mij was de ervaring van de cursus die wij volgden heel leerzaam en vol van nieuwe kennis.

Wij deden de trainingen samen met nog een gezin en een alleenstaande ouder. De ervaring en kennis die wij met elkaar deelden was voor mij inspirerend. Alle drie hadden we een verschillende achtergrond, verschillende kinderen en een verschillende opvoeding. Ondanks deze verschillende vonden we herkenning bij elkaar.

Het mooiste van dit alles is dat wij niet moeten verwachten dat de kinderen naar ons luisteren, maar dat wij naar hen luisteren, zodat de kinderen daardoor kunnen groeien in hun geest en hun houding.

Een voorbeeld hiervan is door slecht gedrag niet alleen te straffen, maar positief gedrag ook te belonen. Het positieve gevoel geven aan je kinderen dat er ook naar hun wordt geluisterd, dat zij er ook toe doen.

Een leuke activiteit, is dat ze 15 minuten speeltijd krijgen. Zij hebben tijden deze 15 minuten, de regie in hun handen en mogen zelf kiezen wat zij willen doen. Bij de activiteit die ze kiezen is het wel de bedoeling dat we met elkaar in contact staan; we gaan dus niet achter de computer of televisie kijken, maar bijvoorbeeld voetballen of knutselen. Onze kinderen vinden dat geweldig; dat zij echt zelf iets mogen uitkiezen, dat zij dan even de regie in hun handen hebben.

Ik heb geleerd nog meer geduld te hebben voor de kinderen en hen het gevoel te geven dat zij er toe doen, zowel hun mening als hun gevoel.

Het allermooiste van alles vond ik toch dat ik dit samen met mijn partner heb mogen doen. Daardoor begrepen we elkaar nog beter en vooral ook naar de kinderen toe was dit van belang. Je moet als ouders wel op één lijn liggen, anders werkt het niet.

Meestal komt het er ook op neer dat de meeste ouders denken als een volwassene en er ook naar handelen, maar dat begrijpt je kind niet. Je moet denken als je kind en handelen als een ouder.

Druk & Dwars heeft mij zoveel moois meegegeven, eigenlijk heeft het mij laten zien dat het opvoeden van je kind iets moois is en je er in volle teugen van kan genieten, zelfs als het even moeilijk gaat.

Remco en Monique Hofman | Sliertjes in zijn hoofd

Monique en Remco Hofman schrijven over hun 12 jarige zoon Tygo en hun ervaring met de oudercursus van Druk en Dwars
 
Door de sluiting van onze zoon z’n oude school zijn de problemen begonnen.

Hij was vaak boos, voelde zich onbegrepen, opstandig, huilen, erg emotioneel en zoals hij zelf zei: sliertjes in zijn hoofd. Zijn hoofd was te vol en hij had het gevoel dat er dan bliksem ontstond waardoor er een soort elektriciteit ontplooide. Hierdoor ontstond er een kortsluiting.

We zijn toen naar de huisarts geweest en die heeft ons naar Interpsy doorverwezen. Daar hebben we vele gesprekken en onderzoeken gehad naar de mogelijke oorzaak van het gedrag van onze zoon. Uiteindelijk kwam er ADHD /ASS  uit, onze zoon heeft de drukte voornamelijk in z’n hoofd zitten en aan de buiten kant zie je zo niets.

Onze begeleider die het onderzoek deed had ons aangemeld voor de cursus ‘Druk en Dwars’. We waren enthousiast en opgelucht maar ook nerveus. Dit kwam ook omdat ik op dat moment een burn-out had. Dit is ontstaan doordat ik de diagnose van onze zoon niet goed kon accepteren en we niet wisten wat voor traject hij door moest gaan. (Dit weet ik helaas maar al te goed omdat dit bij mij ook is gebeurd in mijn jeugd).

De cursus was soms heftig en ook emotioneel. Ik en Tygo zijn twee dezelfde personen die dan niks van elkaar konden aannemen of accepteren, maar door de cursus kwam ik er achter hoe je dit kan benaderen in een conflict en hoe ik de rust kan behouden. Ook heb ik er veel aan gehad voor het handhaven van de rust bij mijn handbaljeugd team.

Uiteindelijk leer je anders om te gaan met je kind en je ziet dan veranderingen. Je ziet je kind veranderen, het heeft tijd nodig gehad maar wat zijn wij ontzettend blij dat wij mee hebben gedaan met deze cursus.

Er kwam weer rust in het gezin. Het wordt nu nog steeds toegepast, het zijn hele kleine dingen maar voor onze zoon van zo’n groot belang. Een jongen met een glimlach is terug die we kwijt waren en dat was heel pijnlijk, voor ons maar ook voor hemzelf en zijn broer en zusje.