Sanne te Meerman is binnen Druk & Dwars “chef Voorlichting”. In die hoedanigheid coördineerde hij de Richtlijn Voorlichting ADHD, maakt hij infographics en schrijft hij blogs waarin hij slechte en nog slechtere (en soms ook betere) voorlichting bespreekt. Daarnaast draagt hij graag bij aan het optimaliseren van bestaande voorlichting. Niet iedereen is daarvan gediend, sommige mensen voelen zich aangevallen en worden tamelijk venijnig, maar het komt ook voor dat mensen graag bereid zijn hun voorlichting over ADHD aan te passen. Een voorbeeld is Biologieboek Nectar dat na enig aandringen van Huisarts Luc de Vries en Sanne voor de nieuwste versie van het boek -dat ADHD als rode draad zou hebben om het zenuwstelsel uit te leggen- toch afzag van deze misleidende kapstok. ADHD is natuurlijk geen lichamelijke/hersen aandoening waarmee je dat zenuwstelsel kan uitleggen maar een gedragsbeschrijvende classificatie. De mix van factoren die tot de gedragingen leiden zijn voor iedereen anders en verbanden met bijvoorbeeld genen of hersenontwikkeling zijn veel zwakker dan omgevingsinvloeden.
Een aantal maanden geleden nam Tirtsa Ehrlich contact op. De kritiek van Druk & Dwars op de titel van haar boek ‘Ferry is zo snel als een Ferrari, want hij heeft ADHD’ was haar ter ore gekomen. Die titel kan mensen op het verkeerde been zetten omdat de frase ‘want hij heeft ADHD’ ten onrechte suggereert dat ADHD de onderliggende verklaring voor Ferry’s energie en activiteit is. Kritiek is nooit leuk, maar biedt vaak wel aanknopingspunten voor verbetering. Dat zag Tirtsa ook, en ze besloot na overleg met haar medeauteur Jacqueline Hilbers, om niet alleen de titel van het boek aan te passen, maar Sanne ook kritisch te laten meelezen met de inhoud van het kinderboek. Zo geschiedde, en het resultaat is een vrijwel reïficatie-vrij kinderboek dat kinderen op een leuke manier kennis laat maken met ADHD-problematiek. We zeggen vrijwel reïficatie-vrij omdat het acroniem ADHD zelf eigenlijk al een reïficerende oftewel een “verdingelijkende” uitwerking heeft. Maar goed, een voorlichtingsboek over ADHD schrijven zonder de naam ADHD te gebruiken, zou ook wel erg lastig zijn. Al met al is de nieuwe versie weer een behoorlijke verbetering en bovendien laten de auteurs zien hoe je -door constructief met kritiek om te gaan- samen verder komt. Het uitgangspunt van de auteurs: ‘anders is ook gewoon’ komt met de wijzigingen in deze versie dan ook nog beter tot zijn recht.