Jolanda (twitter: @All4wan) over haar pleegzoon
Zijn hoofd zit vol… Hij heeft ADHD…
Sorry, dossierfout… Hij had niet in een gezin gemogen…
Komst Hij was vijf en een half toen hij bij ons kwam… Een wantrouwend jongetje onder de dekens liggend op de bank, dat tijdelijk in crisisopvang was bij het logeerhuis voor verstandelijk beperkten en autistische kinderen… Hij had op teveel adressen gewoond in zijn eerste vier levensjaren en helaas teveel volwassenen als zijn verzorgers gezien om nu deze vreemde mensen te kunnen vertrouwen… Wat doe je op zo’n moment als nieuwbakken pleegouders zonder eigen kinderen? Je gevoel volgen? Het werd een potje voetbal in de omheinde en betegelde achtertuin… Dat maakte hem nieuwsgierig… Voldoende nieuwsgierig om naar buiten te komen en te laten zien wat hij kon… Een Afrikaans atletisch jongetje van één meter twintig lang… Langzaam wende hij aan zijn nieuwe gezin… Een uurtje werd een middag… Een middag een dag… Een dag een weekend… En elke keer vroeg hij zelf of hij wat langer mocht blijven en na dat weekend zijn woorden: ik kan hier best wel blijven wonen… En dat is nu al weer acht en een half jaar geleden… De eerste weken Na anderhalve week begon zijn gedrag drastisch te veranderen richting mij… Hij reageerde niet op mijn aanwijzingen… Was zeer autonoom in zijn gedrag en niet corrigeerbaar… Dit mondde uit in acting out gedrag… Driftig haalde hij alles uit de kast… Schreeuwen… Slaan… Krabben… Spugen… Letterlijk een wild beest… Later begreep ik uit wantrouwen… En puur uit angst… Hij zou wel laten zien dat die volwassen mevrouw hem ook zou wegsturen… Dat is toch altijd gebeurd? Maar hij hoefde niet weg… Er werd gebeld met pleegzorg… Die weer overlegde met jeugdzorg… Conclusie? Dit is wel een erg onveilige situatie voor pleegkind en pleegmoeder en oh ja… Sorry, dossierfout… Hij had niet in een gezin gemogen… Te onveilig na alles wat hij al had meegemaakt… Inmiddels was een maand voorbij… We mochten hem teruggegeven aan jeugdzorg… Hebben we het hier over een te klein gekochte broek of over een kind? Na lang praten kregen we een tweede kans met hem… Pleegouderbegeleiding Ik vroeg om begeleiding, zodat ik zijn gedrag beter kon hanteren… Dit was echter niet aan ons, maar toch echt een taak van jeugdzorg, verzekerde pleegzorg ons met klem… Hij was nu een half jaar bij ons…. Een escalatie van zijn heftige gedrag vond plaats in een kledingwinkel tijdens het kopen van een jas voor hem… Hij schopte en krabde me… De verkoopster schoot te hulp en vroeg me wie ze kon bellen… Ondertussen zat hij onder een kledingrek en hield mij op een afstandje in de gaten… Zijn pleegvader werd gebeld en kon hem op de fiets meenemen, omdat het escalerende gedrag enkel bij mij tevoorschijn kwam… Met de zomervakantie voor de deur, waar hij veel met mij samen zou zijn, zochten we naar hulp, omdat jeugdzorg die hulp tot nu toe nog niet geregeld had… En zo kwamen we in Utrecht terecht, waar we de basis leerden van liefdevol vasthouden… Waar het kind letterlijk mocht voelen dat de volwassen begeleider het kind nooit in de steek zou laten en dat de volwassene te allen tijde sterker was… Daardoor ontstond ruimte voor vertrouwen en werd gewerkt aan vergroten van zijn basisveiligheid… Een aantal sessies met elkaar in een ruime speelkamer was voldoende geweest om de zomer veilig door te komen… En nog net op tijd, want met zijn zes jaar was hij al behoorlijk sterk… Later hebben we de Basic Trust methodiek gevolgd en de PCIT-methodiek… School Hij begon op een cluster drie school, want volgens de IQ test was hij zwak begaafd… Daar heeft hij een jaar gezeten en vervolgde zijn weg naar een observatie jaar voor kleuters… Vervolgens ging hij naar het Speciaal Basis Onderwijs, want een klein klasje bood toch wel veiligheid voor hem… De cluster drie indicatie werd vervangen door cluster vier, want de IQ test liet inmiddels wat anders zien… Maar dan was er wel een diagnose via een psychiater nodig. Een uurtje observatie leverde een kwart A-4tje op, waarin iets stond beschreven over onveilige hechting en vermoedelijk ADHD… Achteraf was het logisch dat de IQ test wat anders liet zien, want een kind dat bang is bij onbekende begeleiders , zal niet uit de verf komen tijdens een IQ test… Op school vroegen we naar individuele begeleiding via Remedial Teaching, te betalen uit het cluster vier (REC-4) budget… Hij was thuis immers ook goed één-op-één te begeleiden… De Intern Begeleidster gaf aan dat hij dan eerst medicatie moest krijgen, want het was toch duidelijk? Hij heeft ADHD! Want zijn hoofd zit vol… Dat ik als 24/7 ervaringsdeskundige aangaf dat zijn bodem lek is, waardoor schoolinformatie niet wordt opgenomen, werd niet gehoord… Vervolgens gaf de Intern Begeleidster aan dat hij op school al individuele begeleiding heeft gehad en dat hij toen zeer druk was… Hij zat toen in de klas met zijn gezicht tegen de muur, de ideale omstandigheden om een kind met hechtingsprobleem druk te krijgen… Ritalin Op een dag kwam hij thuis en vertelde hij dat zijn meester had gezegd dat hij binnenkort een pilletje krijgt waar hij rustig van wordt… Hij zat toen net in groep zes… Voor mij een reden om meteen een gesprek aan te vragen met meester… In dat gesprek werd duidelijk dat meester dacht dat hij een diagnose ADHD had en dat er binnenkort medicatie zou komen… Waarop ik aangaf dat er nog geen duidelijke diagnose lag, niet meer dan een stukje tekst om REC-4 budget veilig te stellen voor school, dat overigens niet werd ingezet voor hem vanwege het ontbreken van medicatie… Daarnaast hoort een kind niet als eerste via school te horen dat een pilletje hem binnenkort rustiger zou maken… Na overleg met de voogd en een tweede psychiater, is uiteindelijk een dubbel-blind medicatietrial gestart… De beste resultaten lagen in de week van de placebo… De week dat hij elf werd… Was het niet de houvast die meester aan hem gaf, omdat een pilletje rustiger zou maken? Precies twee maanden heeft hij op schooldagen 2 x 10 mg Ritalin geslikt… In vakanties, weekenden en woensdagmiddag slikte hij niets… Omdat het ook niet nodig was, want hij vertoonde normaal gedrag vanuit een veilige omgeving… Part-time ADHD, daar leek het op… Maar… Dat bestaat niet volgens DSM-IV… We hebben de medicatie afgebouwd zonder medeweten van school, jeugdzorg en kind… Enkel de psychiater was op de hoogte, die me verzekerde dat dit niet kon… De praktijk leverde het bewijs dat het wel kon… Zijn zelfvertrouwen kreeg zo’n enorme boost, dat hij na enkel maanden zelf vroeg om het stoppen met de medicatie, omdat andere kinderen in zijn klas met pillen drukker waren dan hij zelf… Hij zat toen nog maar op 2 x 2,5 mg Ritalin… Hij heeft even gereden met zijwieltjes en kan nu los fietsen… En zo heeft hij sinds groep zeven geen medicatie meer geslikt en leert hij van zijn juf of meester hoe hij zijn gedrag in de klas zelf kan reguleren… Inmiddels zit hij op het Voortgezet Onderwijs, VMBO sportafdeling… Weliswaar nog in een klein klasje vanwege zijn lage basisveiligheid… Stap voor stap bouwend aan vergroten van zijn zelfvertrouwen… ADHD-diagnose Dankzij een luisterende psychiater, kon ik aangeven dat via de multidisciplinaire richtlijn voor ADHD-diagnose bij kinderen, die een zestal criteria kent, de ADHD-diagnose niet de juiste is… De ADHD-gedragskenmerken (eerste criterium) waren duidelijk aanwezig, echter alleen op door het kind ervaren onveilige plekken… Part-time ADHD bestaat niet… Wel trauma en hechtingsproblematiek… En dat vraagt een behandeling op maat… Voor een kind dat gezien mag worden… Zonder ADHD… Zonder REC-4 budget… En met warmte… Met veiligheid… En met geborgenheid… Is dat niet het recept voor elk kind?