Persoonlijk verhaal van Liesbeth Hermans, 30 jaar leerkracht geweest in het basisonderwijs en auteur van: Lieve Inspecteur: Observaties in het basisonderwijs en S. De Maalstroom: Het hoofd boven water in het basisonderwijs. (Pietje Bell is één van de columns uit deze bundel, die is te bestellen via liesbeth.hermans@ziggo.nl )
Pietje Bell
Op de laatste middag voor de vakantie is het in de klas altijd heel gezellig. U kent dat wel: lokaal opruimen, kastjes ordenen, filmpje kijken. Interessant om de kinderen dan te observeren. Benjamin gaat op in de film, maar ondertussen beweegt zijn hele lijf. Al kijkende balanceert hij op de achterpoten van zijn stoel. Ja, het lukt, als hij tenminste met beide voeten steun zoekt in zijn kastje. Ik frons mijn wenkbrauwen en gauw zit hij weer horizontaal. Een minuut later kruipt er zomaar ineens een potlood in zijn hand. Dat gooit hij voorzichtig in de lucht, steeds een beetje hoger. Het leidt al snel zijn buurman af, die geeft Benjamin een por. Even rust weer … Dan moet zijn kladschrift het ontgelden, met de vulpen prikt hij er gaatjes in. Eén vingerknip en zijn aandacht is weer bij de film. Voor zo lang als het duurt… Moeilijk hoor, dat iedereen zo stil is! Hé, zo’n kladschrift een héél klein beetje laten vliegen,…óók leuk! Het wordt nu tijd dat ik echt optreed. Op kousenvoeten sluip ik naar hem toe en sis met gedempte stem: “Hou eens op, jij!”. Maar zie, even later gaat ineens zijn stoel weer wippen. Zo maar vanzelf, eerst op twee poten, dan op één. Benjamin lijkt zich nergens van bewust. Boem, daar valt die domme stoel. En hij ligt ernaast… Verstoord kijken alle kinderen op. Spannend, dit laat juf vast niet over haar kant gaan! Ik volsta met een grimmige blik, voldoende om de duikelaar weer op zijn plek te krijgen. Allemaal weer gauw verder kijken naar de film! Moet je boos worden op zo’n kereltje? Zou dat helpen? Of een test op ADHD, schieten we dáár misschien iets mee op? Wat een energie zit er in dat lijf! Gelukkig begrijpen zijn ouders dat. Drie keer in de week gaat hij naar de voetbalclub en op judo zit hij óók. Op de fiets naar huis speelt Benjamin nog steeds door mijn hoofd. In gesloten lessituaties functioneert hij prima, dan presteert hij bij de top vijf van de klas. Maar er zijn ook genoeg open lessen, dan hoort hij ineens bij de zwaksten. Stelopdrachten, verhaaltjessommen, verslagjes schrijven, expressie… Met opdrachten waar hij zichzelf bij moet aansturen, is hij hopeloos. Hij gedijt bij gestructureerde taken met duidelijke voorbeelden, bij werk waarvan hij de concrete resultaten zelf kan “scoren”. Maak ik me zorgen over deze leerling? Nee, niet echt, hij komt er wel. Als zijn ouders en zijn leerkrachten maar vertrouwen in hem houden en hem voldoende leiding geven. Ik hoop dat Benjamin van “deskundige onderzoekers” verschoond blijft, anders gaat hij nog denken dat er iets aan hem mankeert. Laat die jongen alsjeblieft een Pietje Bell blijven!